کابین ویتارا موقعیت قرارگیری مناسبی را در اختیار راننده می گذارد؛ اینجا تقریبا همه چیز در دسترس است و دید کافی به جلو و اطراف وجود دارد. با این وجود گستره دید به سمت عقب محدود بوده و نبود دوربین می تواند حرکت به سمت عقب را با چالش روبرو سازد که البته در خودرویی با این ابعاد و در این کلاس چندان دور از انتظار نیست. کیفیت سواری خیلی رضایت بخش نیست و بیشتر به سمت سواری اسپرت با تعلیق سفت گرایش دارد که احتمالا چندان با سلیقه مشتریان ایرانی به ویژه خانواده ها جور درنمی آید. عملکرد پیشرانه 2 لیتری سوزوکی ویتارا سبب شده تا با یک خودرو نسبتا کند و نه چندان چابک مواجه باشیم. اوضاع در نسخه 2.4 لیتری بهتر است و شتاب گیری ویتارا حدود 1 تا 1.5 ثانیه بهبود یافته، اما همچنان نسبت به برخی رقبا کندتر به نظر می رسد. ناگفته نماند که به دلیل افزایش ضخامت شیشه ها در سوزوکی ویتارا کلاس 10 شاهد کاهش ورود صداهای مزاحم به داخل کابین هستیم. پیشرانه و گیربکس عملکرد تقریبا نرمی از خود نشان می دهند و از سطح هماهنگی مناسبی با یکدیگر سود می برند. قابلیت های آفرود این کراس اوور ژاپنی به دلیل حضور ارتفاع مناسب از سطح زمین، جعبه دنده دو حالته (سبک و سنگین) و دو عدد دیفرانسیل، نسبت به رقبا در سطح بالاتری ارزیابی می شود.

سوزوکی ویتارا یک شاسی‌بلند شهری با تمایلات آفرود است که از مزایایی همچون کابین نسبتا جادار، کیفیت ساخت بالا، دوام فنی مطلوب، بازار دست‌دوم مناسب و خدمات پس از فروش گسترده بهره می‌برد. بااین‌حال سواری نسبتا خشک، کمبود امکانات رفاهی و عملکرد نه‌چندان مهیج پیشرانه علاوه بر طراحی ظاهری و داخلی تقریبا قدیمی، موجب شده تا برخی از مشتریان به سراغ محصولات کره‌ای نظیر هیوندای توسان و یا سانتافه دست‌دوم بروند. با این حال سوزوکی ویتارا می‌تواند خودرویی مناسب برای خانواده‌های ایرانی باشد تا هم از قابلیت‌های مناسبش در مسیرهای خارج جاده‌ای لذت ببرند و هم در مصارف شهری لذت ببرند و هم در مصارف شهری از آن استفاده کنند.